Met mijn iPhone maak ik regelmatig foto's van mijn werk. Sequences. Zo documenteer ik het proces van sommige werken. Het ontstaan ervan wordt zichtbaar door de foto's achter elkaar te zetten. Deze filmpjes geven een mooi inzicht in mijn werkwijze. En soms wordt zo'n filmpje een werk op zich. Daarnaast maak ik ook filmpjes van onderwerpen die zich aandienen.

Het zijn merkwaardige tijden. Het coronavirus heeft ons allemaal in de greep. Was het eerst nog een Chinees probleem, nu woedt de griep, bijna onbeheersbaar, ook door Europa. Bijeenkomsten worden afgelast. Samenscholingen ontraden. Het gewone leven raakt verlamd. Thuis blijven is de veiligste optie. Voor mij geen enkel probleem. Ik werk vooral thuis. Aan -commerciele- marketingopdrachten. En in mijn atelier.

Onlangs kreeg ik hier een grote partij ongeprepareerd karton. Heerlijk materiaal om mee te werken. Te tekenen vooral. Ik combineer oostindische inkt (dat door het karton zo lekker wordt opgezogen) met krijt. Nu nog vooral in zwart-wit. En het levert mooie beelden op. al zeg ik het zelf... En het werkt zo...

Soms is het wel goed om verschillende werken naast elkaar te leggen. Om overeenkomsten en verschillen te vergelijken. Een momentopname. Er kan immers zomaar een moment komen waarop ik besluit een werk weer aan te passen, waarbij het maar helemaal de vraag is of dit tot een sterker werk leidt. Afstand maakt zulke beslissingen makkelijker. Dus zoals beelden komen, kunnen ze ook weer gaan.

Misschien komt het door jouw afmeting dat ik zo met je worstel. 50x70 centimeter. Het heeft al iets landschappelijks waardoor iedere kleur of vorm die ik je geef al een eigen verhaal gaat vertellen. En dat wil ik niet. 

Geen verhaal tijdens het schilderen, want dat staat me in de weg. Dat verhaal komt achteraf. Dan mag ik associëren. Misschien dat ik me daarom niet echt aan je durf over te geven. Zo blijft ieder resultaat halfslachtig, flauw, gemaakt, niet om aan te zien. 

Moet ik soms boos op je worden? Zo boos dat ik je toch opzadel met een dik kruis. Ik weet het, de vorm is niet origineel. Tapies. Penck. Maar godverdomme het lijkt de enige manier om jou meer in mijn macht te krijgen. 

Het levert een platter beeld op dan de vierkante werken van de afgelopen weken. Minder esthetiek. Minder een vorm- en kleurrijke wereld waarin je je met enige moeite toegang kunt verschaffen. En toch, je bent nu meer dan je ooit bent geweest. Misschien blijf je wel zo. Tenzij ik de pestpokkenhekel aan kruisen krijg.

Eenmaal bezig word je al schilderend geconfronteerd met de wetten die het doek gaat stellen. Nee, nooit de techniek. Altijd de zeggingskracht.

Pakt het je en neemt het je mee naar... of blijft het een ding van materie?

De ene keer volg je die wetten om erachter te komen waar ze toe leiden. De andere keer negeer je ze om erachter te komen waar jouw dwarsigheid toe leidt. 

In beide gevallen kan twijfel het resultaat zijn.

De esthetiek die uit de wetten voortkomt kan na aanvankelijke tevredenheid omslaan in teleurstelling omdat het werk je te veel doet denken aan een IKEA-poster: nietszeggend veilig en passend bij bankstel en behang.

De verrassing die het negeren van de wetten oplevert kan na aanvankelijke euforie omslaan in een affreux omdat het werk net zo referentieloos als spanningsloos is.

In beide gevallen schilder je door in de verwachting dat alle tegenstellingen op een momento dado zullen samenspannen.

Op de een of andere manier komen ze (na een poos afwezigheid) altijd weer terug in mijn werk: de rondjes/stippen. Een sluitende verklaring heb ik er niet voor. Dat zou ook de dood in de pot zijn. Ik zou immers net zo goed kunnen zeggen "Een persoonlijk eerbetoon aan Sigmar Polke'' als "De onbedwingbare behoefte voor een tegenpool bij ruwe, kwartsachtige vormen" of "De esthetiek van de rondjes inzetten ook al wil ik oppassen voor makkelijke esthetiek". Ik zou ook helemaal niks kunnen zeggen en het bij de titel laten. Confetti als de vrolijke tegenhanger van gebruikelijke wapens bij een opstand. Alhoewel.. is deze confetti wel zo vrolijk?

Vandaag (04/01/20) las ik een stuk van Jacques Kloters op FB waarin hij beschreef dat wij in het afgelopen decennium iets zijn kwijtgeraakt. Reclameman Aad Kuiper reageerde en noemde het De Onschuld. Ben ik met 'm eens. Daarom prijs ik me zo gelukkig met onze zoon Jelle. De Onschuld Zelve. Als zoon. Als gastheer in Brownies & Downies. Als circusartiest in Muziekcircus Pauw (twee ballen in de lucht is echt een teveel...). Hij zorgt voor de lach op de momenten waarom het gaat. Deze constatering resulteerde in titel van dit schilderij: ONSCHULD HOUDT HOOG.

Op 18 mei 2018 openden de 11Fountains. En op 19 mei moest ik mijn zoon van het station halen. De fontein van Jaume Plensa staat op het nieuwe ingerichte stationskwartjes en was, zoals bedoeld, omgeven met mist. Het trok veel publiek. Dat voelde goed. Dit was precies wat Plensa voor ogen stond. Denk ik. Ik maakte een paar filmshotjes met mijn iPhone. En toen ik ze thuis bekeek dacht ik "filmpje..?'.