OILPAINTINGS 2019
When I was 5 years old I regularly visited my uncle Syb. He was an artist. He painted birdlike figures. A bit like Paul Klee as I later discovered. In his studio I saw the brushes, the paint, the paper, the chalks. And there was the overwhelming smell of turpentine.
That smell never left me. It is what fresh cut wet grass does to a football player: it makes you burn inside. And you get the irresistible drive to play. The 5-year-old is still inside of me. And I still want to play. Because it smells for 'more'.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Als kind van 5 kwam ik op het atelier van oom Syb. Hij schilderde vogeltjes op jute. Beetje Paul Klee ontdekte ik later. In dat atelier stonden kwasten. Lagen tubes, krijtjes, papieren. Het rook er naar verf.
Die geur heeft mij nooit meer losgelaten. Terpentine. Olieverf. Vernis. Dat is zoals vers, nat gras voor een voetballer: het gaat van binnen branden. Dan wil je spelen. En ja... dat jongetje zit nog steeds in mij. En spelen wil ik ook. Nog steeds. Want het ruikt naar meer.
