JE WILT TOCH WEL EENS WAT ANDERS IN HET WEEKEND

Tijdens de opening kreeg ik veel inhoudelijke vragen die ik lang niet allemaal kon beantwoorden. Voor belangstellenden houd ik daarom een lezing en rondleiding. Datum: zondag 26 november van 14.30 - 16.30 uur. Een mooie gelegenheid om wat beter naar het werk te kijken en een zondagmiddagwijntje te drinken... Mail even als je van plan bent te komen.

Ook besef ik dat de drempel om doordeweeks een werkomgeving binnen te lopen erg hoog is. Het mag zeker, maar toch... Daarom zal ik de deuren openstellen op de zaterdagen 28/10, 18/11 en 16/12. Van 13-17 uur. Ik ben dan zelf aanwezig voor het beantwoorden van vragen. En als je een glas wilt drinken... En ook hierbij: even mailen als je wilt komen en aangeven op welke dag.

Mocht je een persoonlijke rondleiding willen, mail of app me een paar data. Dan kijk ik in mijn agenda of het lukt...

e-mail: wytzevisser@cellen.nl

mobiel / app: 06 51297570 

DE OPENING gisteren verliep zoals je van een opening mag hopen: grote belangstelling, fijne reacties (variërend van "wist niet dat..." tot "verrassend mooi") en oprechte interesse tot aankoop. Irma van Steijn heette namens Maarsingh & Van Steijn iedereen welkom. Pieter Tuinman hield een prachtig verhaal waarin hij grootheden uit de kunstgeschiedenis opvoerde en mij, na mijn 'Kapitalistisch Realistische' periode, complimenteerde met de terugkeer naar een oude, maar eeuwige liefde. Natuurlijk gaf ik nog een dankwoord (waarbij sponsor De Zuivelhoeve van Anton Klapwijk ook vermeld had moeten worden...) en eindigde mijn verhaal met wat ik het spannendst van alles vond: het vertonen van bijgaand filmpje van mijn gedicht in het Fries. Spannend omdat ik mij hiermee voor het eerst publiekelijk met een gedicht manifesteer. En nu dat is gebeurd, mag het ook buiten de expo worden gezien en gehoord.   

Ik had fotograaf HENRI VOS gevraagd om tijdens de opening een en ander vast te leggen. “Tuurlijk!” Niks voor gerekend. En dat geldt ook voor de twee grote planken met worst en kaas die spontaan door ANTON KLAPWIJK van De Zuivelhoeve zijn aangeboden. Top & Reuze Bedankt! En van die foto's heb ik even een sfeerfilmpje gemaakt. 

VRIJDAG 13 OKTOBER. Vandaag is het zover. De opening van mijn expositie. Het houdt je toch veel meer bezig dan je van tevoren inschat. En er moet altijd nog ergens een punt op de i worden gezet. Maar vanmiddag maken we er een feestje van. Ben erg tevreden over het resultaat. En maakte gisteravond nog een filmpje in het pand in de Grote Kerkstraat. Het licht was niet geweldig, maar ja om het daarom te laten...

Van 13 OKTOBER TOT 31 DECEMBER mag ik de monumentale Leeuwarder binnenstadspanden van Maarsingh & Van Steijn aankleden met mijn werk. Dat is leuk, spannend en past in deze fase van mijn bezigheden. Ik ben wel nieuwsgierig wat de tekeningen en schilderijen doen in een andere ruimte. Lukt het om een selectie en opstelling te maken die overzicht en inzicht geeft in mijn manier van denken en kijken? We zullen het zien. Op deze pagina licht ik het proces en een aantal werken toe.

ZONDAG 08 OKTOBER. Nog 5 dagen voor de opening. De meeste werken hangen. En naar grote tevredenheid. Het pand aan de Grote Kerkstraat is echt prachtig geworden. Mooi hoge muren. Goed licht. En weinig objecten die afleiden. De Bollemansteeg was iets lastiger. Kleinere ruimtes, ander licht en veelgebruikt in de dagelijkse praktijk. Maar 'on-the-whole' ben ik zeer tevreden over het resultaat. Nu nog de punten op de i. En er voor zorgen dat het een feestelijke opening wordt. 

ZATERDAG 07 OKTOBER. Nog 6 dagen voor de opening. Tijd vliegt. Dus vandaag verder met inrichten. Kreeg met enige vertraging de lijsten waardoor ik de selectie gisteren pas kon inlijsten. Het geeft de werken toch iets extra's hoor. Ze krijgen door die lijsten gewoon iets klassieks. Van de meeste werken weet ik nu waar ze moeten hangen. Bij 3 is het nog even zoeken: zo ja en waar? Morgen maar.

Je hebt van die werken die voor jezelf een soort milestone zijn. Omdat je er iets in doet of ontdekt waardoor je verder komt. Dat hoeft helemaal niet je beste werk te zijn. Maar met dit KATHEDRAAL VAN TOEVAL EN STURING werd het me weer wat duidelijker dat ik steeds streef naar een combinatie van strak en los. Van bedacht en per ongeluk. Van het-toeval-durven-toelaten en overwogen-stappen-zetten. Omdat ik noch verstand, noch gevoel ooit helemaal kan uitschakelen. Denk ik. Voel ik.

OP DE BODEM VAN HET KUNNEN. Mocht je denken dat ik na het tekenen van dit werk in totale uitputting door mijn hoeven zakte... wees gerust. Het is wel een groot werk (210x150) dus je bent ook fysiek bezig, maar uitgeput... nou nee. Ik zoek ook geen fysieke uitputting. Wel grenzen. Maar die liggen in dit geval binnen de kaders van het vlak.

In een wachtkamer op Grote Kerkstraat heb ik twee grote zwart-wit tekeningen aangebracht. Links: FEEST OP HET GRAF VAN DE ONBEKENDE MUSKIET. Waarom? U mag het zeggen. Misschien omdat ik me als kind afvroeg ik of insecten ook in de hemel komen. Kon het me niet voorstellen. Het feest is nu. Rechts: DE DRIJVENDE KRACHTEN ACHTER KAPITEIN IGLO. Ook al is het marketing, Kapitein IGLO is een algemeen begrip geworden. Dat is knap. En grappig. Het schoot me te binnen toen ik deze tekening weer uitrolde en ophing.

Twee werken bij de entree van de Bollemansteeg. De meest recente tekeningen. Het blijft een combinatie van strak en spontaan, maar het geheel is hier behoorlijk uitgebalanceerd. Links: APOLLO ELFJE HEEFT DE TWEELING VERLATEN. Die capsulevorm blijft me intrigeren. Een restant uit mijn jeugd toen de Apollo's na een bezoek aan de maan aan een parachute in de zee ploften. En Tweeling... Twin... guess what. Rechts: WE HOUDEN CONTACT. Zo'n zinnetje dat je makkelijker uitspreekt dan dat je de daad bij het woord voegt. 

03 OKTOBER. Samen met zoon en neefje weer bezig geweest. Mijn idee over het aanbrengen van de werken pakte goed uit: ze hangen nog (althans tot nu toe...). En verdomd, ik geloof dat ik hierdoor de ruimtes ook in mijn macht krijg. Het werkt immers anders dan in een recht-toe-recht-aan zaal. Maar het vertrouwen groeit en ik ben positief nieuwsgierig naar het eindresultaat (waarvoor ik  nog wel een paar avonden moet doortrekken). 

24 SEPTEMBER. Afgelopen weekend begonnen met inrichten. Eerst op mijn gemak en in mijn eentje door alle ruimtes om te kijken welke werken waar het beste geplaatst kunnen worden. Krijg er een goed gevoel over. Schat in dat ik zo'n 30 werken ophang. Als de uitgevogelde bevestigingstechnieken mij niet in de steek laten komt het helemaal goed. En om die technieken uit te proberen heb ik alvast twee werken (series) opgehangen. Lijkt al mooi!

HET VERLEGEN NAGESLACHT VAN PROFESSOR ROELOFS past in het idee dat alles met alles te maken heeft en dus dat er niets is wat absoluut autonoom is. Op een speelse manier krijgt dit idee vorm in een serie werken waar de ene tekening de aanleiding is voor de volgende door een foto van de ene te verkleinen en op de volgende te plakken. In principe een oneindig proces, maar dat zijn praktische 'stop' kent als papier, energie of tijd op is. Zo doe ik eindelijk iets met wat me jaren geleden al intrigeerde: de vervolg-illustraties van Joost Roelofsz in de HP.  

IN DE WET VAN JONI is een van de series die in aanmerking komt voor de expo. JONI is een verwijzing naar Joni Mitchell. Bij het zoeken naar passende muziek onder het filmpje dat ik van deze tekeningen maakte, kwam ik haar "BLUE' tegen. Deze geweldige singer/songwriter maakte vooral indruk op mij in een opname waarop ze als startend artiest op een festival het roerige publiek muisstil krijgt. In haar eentje. Maar dat heeft niets te maken met deze tekeningen die, net als bij een paar andere series, als het ware uit elkaar voortvloeien. Zoals Prof. Joost Roelofsz dat ooit wekelijks in de HP deed.

VIERKANTE VERHAALTJES, omdat ik geloof in de kracht van een verhaal. Beeldverhaal. Woordverhaal. En vaak een combinatie van die twee. Een verhaal neemt je mee. Naar bekende en onbekende werelden. Naar werkelijkheid en fantasie. Naar spanning en blijdschap. Ja, verhalen onthoud je. Want woorden nemen je mee naar beelden. Zoals beelden ook woorden kunnen eisen. De abstracte tekeningen van deze serie (ook volgens Het VoortVloeiPrincipe) vertellen hun eigen verhaaltjes. Nu nog zonder woorden. Maar ik associeer ze met een kinderboek dat nog om woorden zoekt. Woorden 'eist' wellicht. Dus als jij je geroepen voelt... 

KATH begon met een uitsnede van "Kathedraal Van Toeval & Sturing". Een eerdere grote tekening. Zwart-Wit. Maar de reeks vroeg al snel om kleur. Dus gaf ik kleur. En kegels. En kruisen. En krassen. En ik noemde haar KATH. Nee, geen ode aan Katherine. Of de afkorting van Katholiek. Noch die van Katharsis. Gewoon KATH. Kortweg KATH. Mooie naam. Mooie titel. 

SCHETSEN VOOR EEN FILMPJE OF ANDERSOM refereert ergens aan de uitspraak van Andy Warhol "From A to B and back again", maar is tegelijkertijd een vraag die zich opdringt als je het principe van 'tekening volgt uit tekening' met snelle schetsen hanteert. Waarbij je soms ook in eenzelfde tekening het proces van verandering vastlegt. Blijven het dan zelfstandige tekeningen die achter elkaar geplaatst een filmpje vormen? Of bedenk je bij het schetsen al een soort filmpje waardoor de sequentie belangrijker wordt dan de individuele schetsen? Ach, de vraag hoeft geen sluitend antwoord. Daar wordt een werk alleen maar saaier van. 

TWEEDEHANDS MINDGAMES is een verwijzing naar een LP-hoes van John Lennon. Als Beatle-fan bewonderde ik de muzikaliteit van McCartney en de zeggingskracht van Lennon. Mind Games is niet zijn sterkste album, maar blijkbaar beklijft het hoesontwerp. Overigens heeft dit schilderij nooit als doel gehad om op die hoes te lijken. In mijn vormentaal verwerkte ik silhouetten die in het totaal moesten opgaan. De associatie met Lennon ontstond achteraf. Maar vind ik nu wel een mooi eerbetoon aan de man bij wie ik nog precies weet waar ik was toen het bericht van zijn overlijden uit de radio kwam: op het matras in mijn toenmalig studentenatelier. En "Tweedehands"? Bescheidenheid past bij het gebruik van grootmeesters.

Bij het luisteren naar REM's 'Nightswimming' kwamen niet alleen de mooie, onschuldige jeugdherinneringen boven, maar probeerde ik me ook voor te stellen hoe je als vluchteling in het donker van de Middellandse Zee jezelf zwemmend in leven probeert te houden. Zou zo'n gedachte ook uitgangspunt voor het schilderen kunnen zijn? Ik probeerde het in een aantal werken. Maar nee, dat wou niet. Ik zwem niet in de nacht. Laat staan als vluchteling. En die ken ik vooral via de media. Nee, ik leid een mooi leven waarin de dood mij niet op de hielen zit. Het uitbeelden van drama zou daarom een illustratie worden. En in zekere zin hypocriet. NACHTZWEMMEN 4 is vooral een schilderij geworden naar de wetten van mijn kunnen. Met bloemetjes die achteraf vriendelijke, lichte tegenhangers zijn van de zwaarte die je soms zo kan bezighouden. Zit ik blijkbaar toch meer in het kielzog van REM.

Voor NACHTZWEMMEN 5 golden dezelfde overwegingen als voor NACHTZWEMMEN 4. Maar met een ander kleurenpalet. En zoals meestal had ik de behoefte om spontane vormen met aantal strakke vormen te combineren. Met plakband creëerde ik vliegerachtige vormen waarvan ik alleen het contour aanbracht. Plotseling was er een beeld waaraan ik moest wennen, maar wat ook 'iets' had. En dat vind ik nog steeds. En die vliegervorm blijft me intrigeren en komt daarom vaker terug. Soms als contour. Soms ingevuld. Soms als een object met dieptewerking. Tja, en dat Strak & Spontaan zou je kunnen duiden als de strijd cq het spel tussen Emotie & Ratio. Zou kunnen. Maar dat hoeft natuurlijk niet.